To make a difference

2 weken ben ik nu in Kolkata en de ervaring is onbeschrijvelijk..... overweldigend en aangrijpend. Hier zit ik dan in ons hostel met een kleikopje chai te bedenken hoe ik jullie kan vertellen wat ik heb ervaren. Het is een rollercoaster van emoties.
De eerste week hebben we lesgegeven in de grootste slum van kolkata: Topsia. De slums zijn precies zoals ik het gezien heb op tv en in films, maar dan ontbreekt de geur en het echte geluid. Deze 2 sensaties zijn erg intents in de slum. De geuren die continu afwisselen zijn die van urine, verbrand pastic, afval, wierook, eten en algemene viezigheid. En de geluiden zijn overal om je heen.... vooral het getoeter en gebedel zo\ijn intens.
We hebben gewerkt voor Los ninos de Topsia. Een Spaanse vrouw die helemaal alleen zorg neemt voor kinderen in de slum. Ze heeft indiase leraressen in dienst die de kinderen lesgeven en zorgt er daarna voor dat de kinderen een plek krijgen op een school. Ook geeft ze ze medische zorg en een hele hoop liefde en aandacht. Geweldig wat zij doet en wat ze betekent voor deze kinderen. Een inspiratie!!
Het lesgeven was overweldigend en chaotisch. De kinderen zijn druk en enthousiast. Ze zijn gewend voor zich zelf op te komen en letterlijk voor zich zelf te vechten. Dus opstellen in rijen en 1 voor 1 was onmogelijk.... het werd 1 groot gevecht. Dus we besloten mee te gaan met de flow en dan maar minder georganisseerd te werken en ze te leren wat we konden. Vooral samenwerken en plezier maken stond hier voorop. Elke avond brachten we de kinderen naar huis omdat er soms kinderen van de straat ontvoerd worden voor hun organen (?!##**!?) en kregen een liefdevol afscheid met knuffels en zoenen. De zondag hebben we een show voor ze gedaan in het park, naast de rivier, de geur was niet uit te staan maar de kinderen hadden er geen last van en hebben ook laten zien wat ze geleerd hebben. Wat een intense ervaring. 2 keer moesten we stoppen omdat de Moslims moesten bidden en er luid gezang door de luidsprekers klonmk. 1 keer omdat een jongen een epeleptische aanval kreeg en met zijn gezicht op de stoeptegels viel. Dit kwam volgens omstanders doordat hij net lijm gesnoven had (?*!!#*). En de laatste keer dat we moesten stoppen was omdat er een geveecht was uitgebroken tussen de kinderen in het publiek en met een luid kabaal gestopt moest worden. De kinderen waren erg onder de indruk en vooral van de vuur show op het einde hebben ze erg genoten!! Door de vervuilde lucht van die dag ben ik helaas mijn stem verloren en heb ik mij erg misselijk gevoeld voor een paar dagen.
Deze kinderen leven in deze omgeving....!!
Verder gaat het erg goed met me, nog niet ziek geweest!!! 5 van de 8 zijn tot nu toe ziek geweest maar ik voel me verder prima.

Deze week zijn we begonnen ,met lesgeven voor Hope foundation; Helpt voornamelijk straatkinderen in Kolkata door scholing, medische zorg. voeding, counseling en opvang huizen. De kinderen krijgen kleren en zien er dus altijd redelijk verzorgd uit. Dat de kleding bij elkaar gespeld is met veiligheids spelden maakt het wel heel aandoenlijk. De kinderen luisteren goed en zijn heel enthousiast. Heel anders dan in de slum, deze kinderen zijn gered uit de slum en krijgen een kans op een betere toekomst.
We blijven nog een tijdje lesgeven voor deze organisatie want ze hebben veel verschillende opvang plekken in politie stations in de stad. Ze helpen oudere kinderen met het leren van een vak en het vinden van een baan.

India; het zal je leven veranderen.... Inderdaad!! Maar op een andere manier dan ik had verwacht. Het is erger v\dan ik had verwacht, de ervaring slaat hard aan. Hoe kunnen mensen zo leven?? Waarom leven ze zo? Waarom komen ze niet in protest of doen ze er zelf iets aan? Waarom accepteren ze hun lot? Ik voel me hier machteloos...... Ik weet dat mensen hier in een kaste worden geboren en voor de rest van hun leven vast zitten aan die kaste .... Waaeom??? talenten gaan verloren ! Mensen lijken zich neer te legge bij hun lot... bidden tot de Goden om hun te helpen. Ik wil ze wakker schudden; doe iets, begin ergens!! Zoals het opruimen van de straat, het afval om je heen...... maar de mensen hier weten niet beter en gaan mee in de dagelijkse sleur. Het leven in India...

Dit weekend gaan Chez, Abi en ik 2 dagen weg uit de drukte van de stad en gaan naar Sundeban. Een nationaal park met tijgers, krokodillen en nog 100-den andere dieren. Een weekend even lekker weg van de geuren en geluiden. Op een boot door de jungle. S avonds krrijgen we een kampvuur en lokaal eten, muziek en dans! Ondanks dat ik op het moment steeds last heb van schuldgevoel tegenover alle kinderen die we lesgeven zie ik wel uit naar deze 2 dagen rust. De ervaring is intens en aangrijpend en het geeft ons even tijd wat de verwerken.

Ik denk veel aan Berber mijn lieve vriendin die stapje voor stapje vooruit gaat. Ik stuur haar al mijn positieve energie en liefde!

Lang zal Jurre leven, lang zal jurre leven lang zal jurre leven in de gloria in de glooooooorrrrriiiiiiaaaaa!!!! Mijn lieve neefje Jurre wordt zondag alweer 4 jaar en mag vanaf dan eindelijk naar school! Lieve Jurre gefeliciteerd , tante Anke mist je en hoopt dat je een fijne dage hebt!!

Liefs, kus, knuffel en Namaste!!

PS; Donaties zijn nog altijd welkom op 33768020 :)